[One Shot] This I Promise You ,, YULSIC

ข้อมูลเบื้องต้น

ยูลสัญญาสิก้า...ยูลสัญญา

เนื้อเรื่อง

ร่างสูงที่เพิ่งตื่นจากห้วงนิทราและกำลังปรับสภาพสายตาให้เป็นปรกติต้อนรับรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่

"นี่มันกี่ปีแล้วนะ...ที่เราไม่ได้เจอกันเลย"

"พอความรักมันจบลง เราก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าต่อกันเท่านั้นเอง"

ร่างสูงพึมพำกับตัวเองและยังไม่ได้ขยับกายไปไหนนอกจากนอนนิ่งๆตามองขึ้นกำแพงอยู่แบบนั้น เนื่องจากความฝันเมื่อคืนมันทำให้หมดแรงเสียจนไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นสู้กับชีวิตที่เดียวดายแบบนี้อีกต่อไป

"คิดถึง....."

ภาพในอดีตเมื่อครั้งยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นก็ย้อนกลับมาอย่างชัดเจนอีกครั้ง

"ยูลคะ...ถ้าสักวันเราต้องเลิกกันไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม..ยูลสัญญากับสิก้าได้ไหม..
ถ้าวันที่พวกเราอายุครบ 30 ปีเมื่อไหร่ แล้วเรายังไม่ได้มีใคร...
เราสองคนจะไปเจอกันที่ ดูโอโม เหมือนหนังสือที่สิก้าเคยอ่าน"

**ดูโอโม เมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี มีตำนานเล่าขานไว้ว่า ถ้าคู่รักคู่ใดขึ้นไปดูวิวจากบนยอดดูโอโมแห่งนี้แล้ว
พวกเขาจะครองรักกันตลอดไป

"ทำไมสิก้าพูดแบบนั้นล่ะคะ? สิก้าพูดเหมือนกับว่า...สิก้าไม่อยากอยู่กับยูลตลอดไป"

"โถ...คนเก่งของสิก้า...สิก้าอยากอยู่กับยูลสิคะ...แต่ถ้าวันนึงเรามีความจำเป็นที่จะต้องแยกทางกัน...ยูลจำไว้นะคะว่ามันไม่ใช่เพราะสิก้าไม่รักยูล...ทีนี้ยูลสัญญากับสิก้าได้รึยังคะ?"

"อื้อ....ก็ได้ยูลสัญญา วันเกิดครบอายุ 30 ปี ของสิก้า เราจะไปเจอกันที่นั่น"

------------------------------------------------------------------------------------------------

RrrRrrrrRrrr

"สวัสดีค่ะ"

"ฮัลโหลยูลหรอ?"

"ใช่ค่ะ ยูล นั่นใครหรอ?"

"สิก้าเองยูล"

เมื่อคนปลายสายบอกว่าตัวเองเป็นใคร ควอน ยูริ ก็แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

ในเมื่อเสียงปลายสายที่ก็นึกคุ้นอยู่เหมือนกัน จะเป็นผู้หญิงคนที่เขารัก รักมาตลอดจนถึงตอนนี้

จำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้ยินเสียงหวานๆนั่นมากี่ปี...น่าจะสักราวๆ 3 - 4 ปี

"ยูล....สิก้ากำลังจะแต่งงาน"

"............"

"ฮัลโหลยูล ได้ยินอยู่มั้ย"

"...ยินดีด้วยนะสิก้า....."

และบทสนทนานั่น..ก็ผ่านมาแล้ว 2 ปี นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ร่างสูงได้ยินเสียงหวานๆของคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ

ถึงแม้เขาเอง ด้วยหน้าตา และ หน้าที่การงาน ที่พร้อมสรรพ ทำให้มีคนเข้ามาหาตลอดเวลา ใช่ว่าร่างสูงจะปิดตัวเอง

ผิดถนัด...ร่างสูงพยายามอย่างที่สุดที่จะเปิดหัวใจให้ได้รักใครอีกสักครั้งหนึ่ง...แต่มันก็เหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลย...

ในเมื่อผู้หญิงที่เขารักมีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น จอง  เจสสิก้า

ใกล้แล้วสินะวันแห่งพันธะสัญญา….ร่างสูงพาตัวเองออกจากที่นอนนุ่ม ตรงเข้าห้องอาบน้ำไปทันที

เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปหยิบ พาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินที่วางไว้อยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง

ลากกระเป๋าเดินทางใบย่อม กดล๊อคประตูคอนโด และมุ่งตรงไปสู่ สนามบิน นานาชาติ อินชอน

“อา~~ อากาศหนาวจังแฮะ”

ร่างสูงบ่นกับตัวเองเมื่อได้สัมผัสอากาศเย็นๆของทวีปยุโรป ที่บ้านเกิดก็ใช่ว่าจะไม่เย็น
แต่อากาศแบบนี้มันเย็นจนใจชาต่างหาก

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้ ควอน ยูริ เดินทางข้ามทวีปมาถึงที่นี่ สถาปัตยกรรฒต่างๆรอบๆ
บ่งบอกอารยธรรมที่ยาวนานของยุโรปได้เป็นอย่างดี ตึกรามบ้านช่องที่ดูเหมือนถูกคงสภาพไว้แบบที่เคยเป็น

และแน่นอน...มหาวิหารแห่งนี้  “ดูโอโม แห่งเมือง ฟลอเรนซ์”

ร่างสูงก้าวเท้าขึ้นบันไดวนยาวจนไปถึงจุดชมวิวบนยอดของมหาวิหาร สูดอากาศเข้าไปจนเต็มปอด พลางสายตาก็เห็นคู่รักหลายคู่ขึ้นมาชื่นชมทัศนียภาพอันสวยงามนี่เหมือนกัน

“สวยตามคำร่ำลือจริงๆด้วยสินะ”

ร่างสูงอยากยืนดูวิวนี้กับเธอคนนั้นจริงๆ

“ถ้าสิก้ามายืนอยู่ข้างๆกันตรงนี้...ยูลคงมีความสุขมากนะสิก้า”

“แปะๆๆๆๆๆๆ”

สภาพอากาศของฝั่งยุโรปที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยจริงๆ อยู่ดีๆฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาทำให้ร่างสูงต้องย้ายตัวเองเข้าไปหลบอยู่ในซอกทางเดิน

“เฮ้อ....จะมาตกอะไรตอนนี้เนี่ย ฟ้ากลั่นแกล้งกันชัดๆ”

ไม่ช้าไม่นานฝนที่ตกก็ค่อยๆจางหายไป...

ควอน ยูริ นำตัวเองออกมาจากซอกที่ทั้งเย็นทั้งชื้นเพราะฝนที่กระหน่ำลงมาเมื่อสักครู่



“ดีนะที่ตกวันนี้...วันนี้พรุ่งนี้อย่าตกเลยขอร้อง..จะให้ไปบนกับเทพเจ้าองค์ไหนก็ได้...อย่าตกเลยนะฝนจ๋า”

ใช่...พรุ่งนี้....พรุ่งนี้เป็นวันที่ร่างสูงรอคอยมาถึง 6 ปีเต็ม ถึงแม้ในใจจะรู้ดีว่า ทางฝ่ายเจสสิก้าคงแต่งงานไปแล้วและคงลืมสัญญาที่เคยให้กันไว้

แต่ก็อดหวังไม่ได้ว่าจะเกิดปาฏิหารย์กับคนที่ไม่เคยโชคดีเลยอย่างเขาสักครั้งหนึ่ง...

ร่างสูงพาตัวเองลงมาจากบันไดที่ทอดยาว เดินออกมาจากมหาวิหารซึ่งนี่ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

“อ๊ะ...ร้านกาแฟนี่...มาอิตาลีทั้งที ต้องลองกาแฟสักหน่อย เดี๋ยวมาไม่ถึง”

หลังจากสั่งรายการกาแฟที่ตนอยากจะดื่มเคล้ากับบรรยากาศที่สวยงาม
แต่ทำให้หัวใจของคนหนึ่งคนเงียบเหงาได้ขนาดนี้เสร็จแล้วก็เดินมาหย่อนก้นที่โต๊ะตัวเล็กๆริมหน้าต่าง....

ระหว่างที่มองไปเรื่อยๆ สายตาก็ไปสะดุดกับแผ่นหลังเล็กที่คุ้นเคย...แม้จะไม่ได้เห็นมานานแล้วก็ตามที
แผ่นหลังที่วันนั้น...ค่อยๆเดินลับจากเขาไปช้าๆ

วันนี้ก็เช่นกัน...แผ่นหลังบางนั่น...ค่อยๆเลือนหายเข้าไปในฝูงชน...



“สิก้า.........”

ความหวังเริ่มกลับเข้ามาในหัวใจ อย่างน้อยอีกคนก็ไม่ลืมสัญญาที่เคยให้กันไว้...

ต่อให้ถึงเวลานั้น..หากจะไม่ได้กลับมารักกันเหมือนเดิม...ควอน ยูริ คนนี้ ก็ขอแค่ได้พบหน้าอีกสักครั้ง

อยากจะบอกความรู้สึกในใจทั้งหมดให้ผู้หญิงที่เขารักได้ฟัง...

เมื่อวันแห่งสัญญามาถึง ยูริ รีบออกจากโรงแรมแต่เช้าตรู่ตรงไปยังร้านกาแฟร้านเดิมเผื่อว่าจะเจอคนที่เฝ้ารอ....
หากแต่ก็ไม่เจอ....หลังจากเสร็จกับกาแฟแล้วก็เป็นเวลาที่มหาวิหารเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปชมได้พอดี

ขายาวๆเดินขึ้นบันไดทีละขั้น ทีละขั้นอย่างเชื่องช้า จุดมุ่งหมายคือ ยอดสูงสุดของมหาวิหาร และ การปรากฎกายของใครหนึ่งคน

ร่างสูงทิ้งตัวเองลงกับพื้นหินอ่อนเย็นวาบ...มองคู่รักคู่แล้วคู่เล่า ฝ่านสายตาไปมา...

แล้วคนที่เขาเฝ้ารออยู่ล่ะ...เธอจะมาไหม...

จำไม่ผิดแน่ๆ หลังของหญิงสาวร่างบางผมทองนั่นต้องเป็นสิก้า

แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี ภาพของเจสสิก้าก็ไม่เคยลบเลือนไปจากใจสักวินาที

นั่งรออยู่นานจนใกล้ถึงเวลาปิด...

“เมื่อวานคงจะตาฝาดไปเองสินะ เพ้อเจ้อจริงๆเรา คนแบบสิก้าจะมาใส่ใจอะไรกับคำสัญญาเด็กๆแบบนั้น ฟู่ววว”

บ่นเสร็จก็ปล่อยลมหายใจออกมายาวๆ จากที่ตอนแรกไม่ได้คาดหวัง...
แต่เมื่อเจอแผ่นหลังที่คุ้นตาทำให้ความคาดหวังมันเกิดมากขึ้น

แต่...ปาฏิหารย์ก็ไม่เป็นจริง

การรอคอยที่แสนยาวนานจบลงสักที....สัญญาสุดท้ายที่ให้ไว้ก่อนจะแยกทาง....จบสักที...

หัวใจมันชาจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มือข้างหนึ่งต้องคอยดันกำแพงไว้เพื่อประครองตัวเองลงมาสู่พื้นด้านล่าง

“ตุ๊บ”

ร่างสูงชนเข้ากับใครบางคนที่กำลังวิ่งสวนขึ้นมา...

เมื่อเห็นแค่เสี้ยวหน้านั้น...แค่วินาทีนั้น...

“สิก้า!”

“ย...ยูล”

“สิก้า...สิก้าจริงๆใช่ไหม...ยูลไม่ได้เพ้อไปเองนะสิก้า”



ร่างบางปรายยิ้มให้ร่างสูง แต่เมื่อสังเกตุเห็นคราบน้ำตาของอีกคน

ก็อดจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าคมที่เธอเคยรักหนักหนาไม่ได้

“เป็นอะไรคะคนเก่งของสิก้า...ร้องไห้ทำไม หืม?”

“ยูล...ไม่คิดว่าสิก้าจะมา...แต่สิก้าก็มา...ขอบคุณนะสิก้า ขอบคุณที่จำสัญญาของเราได้”

ไม่รอช้า และ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ร่างสูงนำริมฝีปากอิ่มของตนทาบกับของร่างบางพอดี

 รสจูบที่โหยหามานานแสนนาน.....

“คิดถึง....” ร่างสูงพูดพลางสบตาอีกคนตรงหน้า

“สิก้าก็คิดถึงยูล”

คนเคยรักทั้ง 2 คน เดินคล้องแขนกันกระหนุงกระหนิงไปตลอดระหว่างทางกลับโรงแรมของร่างสูง

คนรักที่จากกันไปนานแสนนาน...วันนี้ทั้งคู่ได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง...ในสถานที่แห่งพันธะสัญญา...

รู้หรือเปล่า...จริงๆแล้ว...ปาฏิหารย์ไม่ได้เกิดขึ้น....

แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ถึงเวลาที่จะต้องตื่นมารับอรุณใหม่แล้ว

ร่างสูงที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มนุ่ม..ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าติดแม้แต่สักชิ้นเดียว..

ถึงจะไม่บอกก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าเมื่อคืน...หลังจากที่กลับมาถึงโรงแรมแล้ว...

อดีตคนรักทั้ง 2 จะคุยกันไปถึงไหนต่อไหน...

พลางได้สติก็ควานหาคนที่นอนกอดอยู่เมื่อคืนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา...

มือเรียวยาวค้นพบแต่ความว่างเปล่า จึงพยายามฝืนลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่า ร่างบางที่โหยหานั้นหาได้อยู่ข้างกาย

ในใจก็นึกว่าเธอคงลุกไปเข้าห้องน้ำกระมัง....

ดันตัวเองออกจากเตียงพร้อมเดินตรงไปยังห้องน้ำ...แต่กลับ..ว่างเปล่า...

สิ่งที่พอจะทำให้มีรอยยิ้มอยู่ได้บ้างคือ ตัวอักษรสีแดงตัวใหญ่ เขีนด้วยลิปสติกว่า “ I LOVE YUL ”

“คงจะออกไปหากาแฟกินล่ะมั้ง...”



มันเป็นแบบนี้ทุกทีที่เจสสิก้าตื่นก่อน...เธอจะหลับมาพร้อมกาแฟหอมกรุ่นเพื่อปลุกร่างสูงของเขาให้ลุกจากเตียง...

เดินคิดไปมาอยู่สักพัก....พลันก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียง..

ด้านบนกระดาษที่พับไว้มีรอยลิปสติกสีเดียวกับบนกระจกห้องน้ำประทับอยู่...

ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้กับความขี้เล่นของอดีตคนรัก เธอคงจะทิ้งโน้ตบอกว่า เดี๋ยวจะกลับมาพร้อมกาแฟอุ่นๆสินะ

พลางก็รีบคลี่กระดาษนั้นออกอย่างรวดเร็ว...

“ยูลคะ....สิก้าไม่เคยเลิกรักยูล....แต่ตอนนี้...สิก้าต้องกลับไปหาคนของสิก้า...ยูลยังจำได้ไหม...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...มันไม่ใช่เพราะสิก้าไม่รักยูล...สิก้ารักยูลเสมอ ตลอดมา และ ตลอดไป”

THE END